De glimlach van een kind..

Xin Chao!!!

Na twee weken kan ik zeggen dat het hier geweldig is. Het vrijwilligerswerk is zo ontzettend dankbaar. Als je een kind ziet lachen weet je waar je het voor doet. Als je ziet in welke omstandigheden sommige kinderen leven moet je soms echt wel even slikken.

Ik heb vier projecten toegewezen gekregen. Ik werk negen dagdelen per week.
- The City Orphanage: drie groepen (zwaar) geestelijk en lichamelijk gehandicapten kinderen, waar we mee mogen spelen en helpen eten geven. Deze kinderen zijn zo blij als je langskomt met speelgoed en ze een beetje aandacht geeft. Deze kinderen slapen s' nachts op de grond of op een soort van stalen bed, wat je eigenlijk geen bed mag noemen. Bij de middelste groep kunnen de kinderen eigenlijk niets. Het eten is voor hun een drama, ze kunnen eigenlijk niet slikken maar het eten (rijst) wordt gewoon naar binnen geduwd, verschrikkelijk om te zien. Er is ook een manneke die de gewoonte heeft alles om te gooien, zo zag ik van de week dat ze hem hadden vastgebonden aan bed, erg sneu.
- Bhu tri Pagode, spelen en knuffelen met weeskinderen. Deze kinderen van 0 tot 4 jaar hebben hier geen luiers om maar plassen/poepen gewoon in hun broek dus er ligt regelmatig een plas op de grond of op je broek.. Als een kind heeft geplast pak je gewoon een nieuw broekje en zo gaat dat de hele dag door. Het is hier normaal dat ze worden geslagen, met een liniaal echt heel zielig.
- The Hospital: een ziekenhuis waar patienten op tradiotionele wijze worden behandeld. Wij helpen hier in de keuken met het snijden van de groente, daarna geven we hier een uurtje engelse les en vervolgens delen we rijst uit aan de patienten van het ziekenhuis. Het is een geweldig project en de mensen die er werken zijn zo lief en enthousiast. Het is een grote familie.
- Nhip Cau, Engelse les geven aan lichamelijk gehandicapten (groep van twaalf personen, tussen de 20 en 32 jr),Deze mensen wonen daar, hebben een eigen winkel en werken daar. Ze maken verschillende dingen(sleutelhangers, lampen, pennenhouders, beelden etc.) van cocosnoten. Daarna nog even een half uurtje de medicijnenman (Mr Khai) helpen met kruiden hakken. Dit mannetje met 1 tand is zo'n lieve man.

Het is soms nog best onwerkelijk om hier te zijn. Maar ik blij dat ik de kans heb gekregen om ook daadwerkelijk tussen de Vietnameese mensen te wonen en werken. De mensen zijn hier zo lief en vriendelijk. Ik voel me hier soms net een beroemdheid, vol verbazing worden we aangestaard en nagekeken. Als we aan het fietsen zijn komen ze met de brommer vaak naast ons rijden om te vragen hoe het gaat. Het blank zijn heeft een bepaalde status hier. Dat wij hier graag bruin willen worden en in de zon liggen kunnen ze dan ook niet helemaal begrijpen

Ook hebben we een kijkje mogen nemen in het boeddhisme en een dienst bij mogen wonen in de Long An Pagode. Helemaal in stijl (incl. kleding) in de kleermakerszit op een matje in de pagode, wat op zich al een leuke uitdaging was, ik ben toch niet meer zo soepel vergeleken met die minstens 30 jaar oudere Vietnameesjes....Maar na een dienst van bijna 4 uur bestaande uit; bidden in kleermakerszit, veel rondjes rond de pagode en heel veel zinnen Nam Mo A Di Da Phat was het tijd om met hun te lunchen. Een unieke en bijzondere ervaring om dit mee te maken.

Alle vrijwilligers hebben ook een soort van membership bij het Victoria hotel, waar we dan na een intensieve en warme dag gratis mogen zwemmen en douchen, heerlijk! In eerste instantie voelde dit een beetje dubbel (lig ik hier te dobberen terwijl die kinderen er heel anders aan toe zijn) en vond ik het wel erg luxe allemaal, daarvoor ben ik hier niet gekomen. Maar ik moet zeggen dat het gezien de temperatuur en de impact het wel heel erg fijn is om de boel zo nu en dan even van je af te spoelen.

Wist je dat:
- Ik op een struisvogel heb gereden in Vinh Long (een plaatsje hier een uurtje rijden vandaan)
- Het verkeer nog steeds een gekkenhuis is maar ik me daar best goed in aanpas op mijn fietsje
- Het grootste voertuig het wint op de weg zonder verkeersregels
- We elke dag uiteten gaan en ik met stokjes heb leren eten
- De mensen hier overal ja opzeggen ook al hebben ze geen idee wat je zegt, dan denk je dat ze het hebben begrepen maar ze begrijpen er niets van haha
- Het hier nog steeds super warm is, en 36 graden wel de gemiddelde tempratuur is
- Alles hier rond 22.00 savonds dicht gaat en smorgens om 6.00 alles weer op volle toeren draait.
- We best veel kakkerlakken en een huiskikker hebben.

Bedankt voor al jullie reacties, helemaal super. Tot de volgende keer.

Liefs en dikke kus uit Can Tho