Never give up - Believe in yourself

Lieve Allemaal,

Ergens aan beginnen waarvan je denk het niet te halen en het dan toch halen. Ja dat is een fantastisch gevoel, een gevoel die ik had op een van de hoogste bergpassen ter wereld. Oke, ik zal bij het begin beginnen.

Dolgraag wilde wij een trek-tocht maken door het prachtige himalaya gebergte van Nepal. Na wat informatie te hebben ingewonnen, bleek het Annapurna Circuit een van de mooiste tochten te zijn. Zestien dagen omringt door bergen waarbij je een bergpas van 5416 meter oversteekt. Mwa dachten we, dat is misschien iets te hoog gegrepen (letterlijk en figuurlijk). We zouden gewoon beginnen en zien waar we zouden stranden. Zo gezegd zo gedaan. Eerst nog de nodige spullen ingeslagen voor de tocht aangezien we geen hele goede voorbereiding hadden, waren we klaar om de strijd met de bergen aan te gaan.

12 oktober stonden we s'morgens voor dag en dauw op om de bus te nemen naar Besi Sahar, waar de start van het Annapurna Circuit zou zijn. Gewapend met onze backpacks, gymschoentjes, spijkerbroek en fles water, begonnen we aan de eerste meters. Alhoewel dat is niet helemaal waar, we hebben een klein stukje gesmokkeld (het eerste stuk weg is erg slecht vandaar dat we een jeep hebben genomen). De eerste dag gelijk mensen leren kennen die we de gehele tocht weer zijn tegengekomen, erg leuk!.
Op 13 oktober startte we dan echt, vroeg het wekkertje, ontbijtje erin en gaan met die banaan. De eerste uren gingen best gemakkelijk, dus ik dacht nou als het zo doorgaat ga ik die tocht zeker uitlopen. Maar hoe verder de dag vorderde hoe zwaarder ik het kreeg haha, maar hoe je het ook went of keert de eerste echte dag had ik overleefd. Savonds gezellig met z'n alle kaarten/eten en vroeg het bedje in. Vroeg betekent in de bergen ook echt vroeg, meestal lagen we tussen de 7 en 8 uur savonds in bed, maar ons wekkertje stond dan ook elke dag om half 6 zodat we vroeg konden vertrekken. Snachts wordt het super koud maar daarintegen word het overdag best heet dus het was fijn om voor de de hitte al een paar uur te hebben gelopen. Probeer het je eens voor te stellen: alleen het geluid van de wind, je staat tussen prachtige bergen/ijspieken, je ziet niemand om je heen, alleen jij en de bergen. Echt waar dat is super. Je voelt je dan zo klein tussen al die bergen. De natuur in Nepal is schitterend. Vroeger moest ik niets van al die bergen en natuur hebben maar nu kan ik er echt van genieten. Afijn ik zal verder gaan met de tocht: de daaropvolgende dagen bestonden uit dagen van 4 tot 8 uur lopen, gezellig met ze alle napraten over de dag en savonds de wegenkaarten op tafel over hoe we de volgende dag zouden lopen. Echt hoor dat sfeertje is zo leuk, je strijd met ze alle voor het zelfde doel, de bergpas halen.

Voor ik het wist waren we vele dagen verder en nog maar 1 dag verwijderd van die beruchte pas. Dan komt het wel heel dichtbij. We zouden die avond slapen in Throng Phedi op 4430 meter, om te wennen aan de hoogte. Want hoe hoger je komt hoe minder zuurstof er beschikbaar is. Dat is zeker te merken als je aan het lopen bent, je bent veel sneller buitenadem. S'middags en savonds weer gezellig met ze alle gegeten en besproken hoe we het de volgende dag zouden aanpakken. Het plan was om rond 5.15 in de ochtend te vertrekken zodat we voor 10 uur sochtens op de pas zouden zijn.
Zo gezegd zo gedaan, om half 5 de wekker, ontbijtje erin, alle warme kleding die ik bij me had aangedaan (want koud dat het was!!) en ik was er klaar voor. Samen met Team France, Team Norway and Team Holland 1-2 (allemaal mensen die we hadden ontmoet onderweg) begonnen we de tocht naar de pas. Het eerste stuk was echt heel stijl, waarbij ik dacht ik stop ermee ik kan niet meer, maar gelukkig was broerder Daan daar en die wilde het laatste stuk tot de pas ook mijn backpack dragen. Het laatste stuk naar de pas leek de natuur wel een soort van maanlandschap, geen bomen omdat we al ver boven de boomgrens waren en alleen maar sneeuwpieken om je heen, wow. Wederom weer schitterend. Plotseling zagen we in de verte allemaal Tibetaanse gebedsvlaggentjes en dat kan alleen maar betekenen dat je bijna, bijna bij de pas bent. Opluchting en trots ging er door me heen toen ik het welbekende bord met Thorang La zag staan. Whoehoehoe we made it. Na snel wat foto's te hebben genomen, want het was echt heel koud, begonnen we aan de 4 uur durende daling van 1600 meter. Om twee uur smiddags kwam ik uitgeteld aan in Mukinath, een heerlijke warme douche genomen en lekker buiten in het zonnetje gaan zitten. Om alvast Daan z'n verjaardag te vieren en om te vieren dat we de pas hadden gehaald, hebben we met ze 9en een overheerlijk welverdiend biertje gedronken op het terras ( dat was al weken terug dat biertje, dus hij smaakte extra goed).

De volgende dag wakker geworden met zoveel spierpijn echt waar, ik voelde me net een oude oma. Maar goed de tocht was zeker nog niet ten einde, we hadden nog een lange weg te gaan. Samen met 2 andere Nederlanders verder gelopen naar het plaatsje Jomson, daar afscheid genomen en daar zette wij de tocht weer verder. Wederom weer prachtige natuur mogen zien, nog een paar loodzware dagen gehad, nog meer leuke mensen ontmoet en na 16 dagen zat onze tocht erop. Vanaf Naya Pul (het eindpunt van de trekking) een bus gepakt (waarbij we op het dak van de bus mochten zitten) terug naar het plaatsje Pokhara (ons tweede thuis).
Daar heerlijke dagen gehad met eigenlijk niets doen, lezen, mountainbiken, bootje huren, eten, gezellig doen met alle mensen die we weer tegen kwamen van de trekking.
Na 9 dagen besloten we dat het mooi was geweest in Pokhara en door te gaan naar Chitwan. Chitwan is een heel groot natuurpark met veel wilde dieren zoals olifanten tijgers beren en neushoorns. Dat wilde wij weleens van dichtbij zien, samen met 2 belgen en 2 gidsen vertrokken we op safari-tocht. Uiteraard gekleed in camouflage kleding. Onderweg in de kano: krokodillen, vogels, wilde herten en aapjes gezien. Na de kano-tocht gingen we aan land waar we bijna 3 uur muisstil langs de waterkant hebben gewacht op wilde neushoorns. Jawel daar kwam er 1 voorbij, ontzettend dichtij, heel gaaf. Na het avontuur in Chitwan was het weer tijd om terug te gaan naar ons basiskamp, de hoofdstad Kathmandu. Daar zijn we nu alweer een aantal dagen, we willen nog een aantal plaatsten bezoeken hier en gaan wildwater raften. Dan is het nog maar ruim 2 weken voordat we terug gaan naar India, waar we 2 maanden op ontdekkingstocht gaan in alle chaos.

Wist je dat:
- Ik al bijna 7 maanden weg ben uit Nederland
- Ik mijn terugticket geboekt heb op 2 april, dus nog wel even wegblijf
- Nepal een land is met hele grote contrasten tussen arm en rijk
- De taxichauffeurs en verkopers op strat maar niet willen begrijpen wat Nee is
- Er heel veel afval is in Nepal en ze niet aan recycling doen
- Wat betekent dat ze hun hele eigen land vervuilen en dat heel zonde is.
- Sommige bedden waar we in slapen volgens ons bijna nooit word gewassen
- Dat dat soms echt vies ruikt maar wel de goedkoopste bedden zijn dus we er zelfs soms voor kiezen haha

Lieve allemaal, ik hoop dat alles goed gaat daar. Wederom weer bedankt voor alle lieve en leuke reacties
Tot de volgende keer

Liefs en Dikke kus xxxx