Wereld vol contrasten....

Lieve allemaal

Super bedankt voor al jullie reacties, echt heel leuk om te lezen.

Het gaat hier ontzettend goed met me. De projecten maken nog iedere keer een diepe indruk op mij en dan vooral het project: The City Orphanage. Deze kinderen zijn elke keer zo ontzettend blij als wij er zijn, het is heerlijk om met deze kinderen te knuffelen en te zien dat ze plezier hebben. Van het weekend hadden we een zwembadje meegenomen, dat vonden ze helemaal fantastisch. Soms staan de tranen me bijna in de ogen als je ziet dat de kinderen zijn vastgebonden of niet naar buiten mogen. Baby's van nog geen 3 maanden oud moeten helemaal zelf uit de fles drinken, deze word niet gegeven door de verzorgers. Ze zijn nog zo ontzettend klein, je kan je bijna niet voorstellen dat deze kindjes worden achtergelaten in het weeshuis. Afgelopen weekend hadden we best even een moeilijk moment. Een jongen, die al een week in het ziekenhuis lag omdat hij bloed spuugde is vorige week overleden. Omdat we niet met de verzorgers kunnen communiceren door de taalbariere hadden we geen idee wanneer deze jongen (‘ krabber’ door ons genoemd) weer terug zou keren in de City. Per toeval hoorde we van een man die op bezoek kwam en een beetje engels sprak dat deze jongen vorige week al was overleden. Het erge was dat niemand in de City ons kon vertellen wanneer deze jongen precies is gecremeerd. Hij is alleen dood gegaan en alleen cecremeerd. Er was waarschijnlijk helemaal niemand bij. Dat was echt wel slikken. Maar dat is wel de keiharde wereld.

Ook een van mijn favorite projecten is het Hospital: even weer wat anders dan kinderen en lekker tussen de oudjes zitten, een grote familie! Eerst helpen we met groente hakken onder het genot van een hapje en drankje, we worden hier nl. de hele middag volgestopt met van alles lekkers, en daarna mogen we de directeur en verder iedereen die er nog zin in heeft wat engels bijspijkeren. Na weer een uurtje hard te hebben gewerkt is het natuurlijk weer etenstijd en mogen we aanschuiven bij een overheerlijke maaltijd, en niet alleen mogen wij hier van genieten, ook onze tafelgenootjes hebben de grootste lol en vinden het heerlijk om ons zo te zien schuiven, en om te voorkomen dat we ook maar iets te kort komen, wordt er regelmatig nog wat extra's in ons kommetje geworpen..... Nadat we ons buikje hebben rond gegeten is het tijd voor de patiënten en mogen we alle zelf meegenomen bakjes gaan vullen met scheppen rijst, mot, hai ba, oftewel 1, 2 of 3, vanuit een mega grote pan(gemiddeld zo'n 120 patiënten).

Ik heb op zondag samen met Sophie een nieuw project erbij gekregen: een Charity Class, daar geven we engelse les aan ongeveer 7 kinderen van het platteland. De weg erheen is prachtig, dwars door de mooie natuur van Vietnam. Je begeeft je even in een total andere wereld dan de drukke stad. Heerlijk om daar op zondagochtend naar toe te fietsen. Deze studentjes zijn zo gemotiveerd, erg leuk om te zien. Het lesgeven bij Niph Cau (lesgeven aan 12 lichamelijk gehandicapten) is best lastig maar zo ontzettend leuk en bijzonder. Ze willen heel graag, maar de meeste van jullie weten dat mijn engels niet super is ;) dus af en toe zeggen ze: teacher teacher dat is niet goed haha. Maar we hebben lol met elkaar en lachen wat af. Dat is ook heel belangrijk.

Ik krijg nu ook bij Mister Khai (het lieve mannetje met 1 tand) waar we kruiden hakken Vietnameese les, haha dat is echt super super moeilijk maar zo ontzettend leuk. Die uitspraak dat is gewoon niet te doen. 3 dezelfde woorden maar dan moet je de een net iets hoger uitspreken dan de ander, het komt er op neer dat we het eigenlijk altijd verkeerd uitspreken haha.

Buiten de projecten doen we veel leuke dingen:
We zijn vorige week naar de Floating Market geweest met Tuan (een student van Rutger). Dit is een fruit/groentenmarkt op het water. Tuan is namelijk kapitein van een bootje. Er liggen superveel bootjes met allerei heerlijke fruit en groenten waar je dan tussendoor vaart, Na de market zijn we naar de Fruit Garden geweest. Supermooi! Overal ananasplanten en bananenbomen. En hebben we een helse barre tocht door een glibberig rijstveld gemaakt.

Een bijzondere gebeurtenis was de Vietnameese bruiloft van 2 studenten van het project Niph Cau. Heel bijzonder om dat mee te komen. Iedereen vond het te gek dat wij er waren en we hebben zelf een lied gezongen op de bruiloft: Het is een nacht van Guus Meeuwis wel te verstaan, iedereen klapte enthousiast en ging uit ze dak. We hebben een vietnameese verjaardag meegemaakt waarbij de traditie is om aan het einde een taartgevecht gehouden, hilarisch. Een vietnameese lunch in de Buu tri pagoda te ere van de geboortedag van Boeddha. Een vietnameese karaoke avond samen met Miss Hahn en de vrijwilligers. Kortom genieten geblazen.

Wist je dat:

- Het regenseizoen begonnen is en het hier keihard kan regenen maar het toch super warm blijft.
- We nu maar met ze 3en in het huis zitten maar dat het super gezellig is.
- We 6 juni naar Phu Quoc Islands gaan om vier dagen heerlijk te relaxen
- De vietnamezen de R en S niet kunnen uitspreken daardoor krijg je rare engelse woorden
- Er hier overal bewakers voor zijn, in de supermarket, kledingwinkel, restaurant
- Als je hier een kip bestelt, dan krijg je geen stukje kip, nee je krijgt alles, ook het hart en lever
- Ik al over de helft ben van mijn tijd in Can Tho
- 25 juni mijn grote backpack avontuur gaat beginnen
- We hier gemiddeld wel 13 km per dag fietsen.
- Drinken wordt hier vaak warm geserveerd maar je krijgt daarin tegen een heel blok ijs in je glas waardoor het toch best koud drinken wordt.
- De mensen hier nog steeds zo super vriendelijk zijn en we nog steeds al beroemdheden worden aangestaard en nagekeken

Kortom ik heb het super naar me zin en ga nog heel hard genieten van de komende weken.

LIefs en een dikke kus uit Vietnam